Panahon – kailangan ng anak

by Bella Angeles Abangan

“Mommy, why don’t you want to play with me?”

“Because I don’t have any time.”

“Why don’t you have any time?”

“Because I’ve got to go to work.”

“Why do you have to go to work?”

“So I can earn some money.”

“Why do you want to earn money?”

“So I can give you something to eat.”

“Here there was a short pause.

Then Nellie said, “Mommy, I’m not hungry.”


Sa usapang nasa itaas ay ipinaliliwanag ng ina na kailangan niyang umalis araw-araw. Nagtanong ang anak na maliit kung bakit pa siya dapat umalis. Tinugon siya ng ina na kailangang maghanap ng pera.

“Aanhin mo Nanay ang pera?”

“Upang ibili ng pagkain...”

Kaya’t ang tugon ng anak na nagtatampo pagka’t walang panahon ang kanyang ina sa kanya ay ito:

“Nanay, hindi po ako nagugutom.”

Kahit sa isang bata ay mapapansin natin ang laki ng kanyang pagnanais na makapiling ang ina.

Natatandaan ko noong maliit pa si Anthony at hindi pa siya nag-aaral hanggang sa siya ay nasa Grade I, araw-araw ay hindi siya nagsasawang magtanong nito:

“Mommy, aalis ka?”

Sa ikalawa kong pamilya na pawang Abangan ang apelyido dahil nang dumating sila ay walang apelyido at hindi ko nakikilala ang kanilang mga magulang ay kumakain kami nang sabay-sabay.
Iyong kuwentuhan sa hapag-kainan ay malaking bagay na. Nasasabi nila kung ano ang nangyari sa kanilang paaralan. Kung ano ang kanilang mga eksamen at proyekto.

Parang may ikalawang pamilya muli ako. Ngunit sa ikalawang pamilya ay hindi ako namamasukan. Sa una kong pamilya ay tuwing Sabado at Linggo ko lamang sila nakakausap nang masinsinan.

Kailangang pagkalooban ng puso sa pusong pakikipag-usap na panahon ang mga bata lalo na ang mga tinedyer. Kapag nadama nila na bukas tayo – pati ang ating isip – na tumanggap ng mga istorya ay magkukuwento sila kahit na anong lihim. Ibig nilang magsharing.

Kung sa unang paglapit nila ay ating gagamitan ng censor o babala ay titikom na ang kanilang bibig.

May isang ina na working mother. May malaki siyang kahon sa kanyang silid-tulugan. Naroon ang mga papel at bolpen. Maaari siyang sulatan. Maaaring isulat kung ano ang kanyang mga kailangan. Iyong mga sharing at mga tanong ay naroon din.

Pagdating ng aking kaibigan galing sa trabaho ay babasahin niya nang mabilis ang mumunting sulat ng kanyang mga anak.

Sa kanilang pagsasalo kung hindi lihim ang sharing ng anak ay kanya nang sinasagot. Nakapagpapaliwanag din siya. Nagbibigay din siya ng mga mungkahi.

Kapag walang panahon ang magulang o takot ang bata sa magulang ay nagugulat na lamang kung may mangyari na hindi inaasahan. Naroon ang pagsisisi.

Ang susi sa tagumpay na magandang samahan ng anak-magulang ay batay sa magandang pagdadala ng ama o ina ng kanilang ugnayan. Dapat ay parang magkaibigan silang matalik. Iyong ganito sisisimulan ng anak ang pagkukuwento: “Alam mo Mommy...”
Dapat naroon ang ating atensyon. Makikinig tayo sa kanyang pagkukuwento. Sa silid-tulugan ay naroon din ang kuwentuhan.