Nahamon dahil sa pag-unawa

by Bella Angeles Abangan

People are unreasonable, illogical and self- centered. Love them.

If you do good, someone will accuse you of self motive. Do good anyway.

If you succeed, you win false friends

Succeed anyway.

The good you do today maybe forgotten tomorrow. Do anyway.

Honesty and frankness make you vulnerable.

Be honest anyway.

What take years to build may be destroyed

overnight. Build them anyway.

Ang sumulat ng talata sa itaas ay hindi nagpakilala. Ang mensahe ay huwag damdamin ang natatanggap na masasakit na salita at masamang pakikitungo ng kapwa. Ipagpatuloy ang pag-unawa. Kung linlangin ay huwag isaloob. Ito ay tinatawag na double jopardy.

Narito ang istorya ng mag-asawa na maganda ang pagmamahalan. Lumuwas ng Maynila si Pepe upang kumita nang malaki. Isa pa ay mag-aaral na sa kolehiyo si Eden, ang panganay.

Maraming natanggap na masasamang balita si Tara. May babae na raw si Pepe. Iyong mga naiinggit ay ibig buwagin ang kanilang pagsasama.

Naisipan ni Tara na sa Maynila na sila manirahan. Nag-aalala si Tara na ang pagkain ni Pepe at damit ay walang mag-aasikaso.

Alam ni Tara kung paano hahanapin si Pepe. Nagtatrabaho ito sa isang konstraksyon. Tatawagan niya si Vina, ang may-ari ng konstraksyon. Biyuda na si Vina. Magkababata silang tatlo sa Malolos, Bulacan.

Sinabi ni Vina sa long distance na puntahan siya sa bahay. Magsusuweldo sina Pepe pagka’t Sabado noon.

Dala ni Tara ang tatlong babae na kanilang anak. Ang panganay ay papasok na sa kolehiyo.

Alam ni Tara ang bahay ni Vina sa Project 8. Maraming dalang damit si Tara kaya’t doon muna sila unang tumuloy sa bahay ng kanyang pinsan sa Sampaloc.

Gulat na gulat si Pepe nang makita ang kanyang mag-iina.

Tumuloy sila sa isang malaking kainan. Kinuha ni Tara ang iniwang gamit bago sila nagtungo sa inuupahang maliit na kuwarto ni Pepe. Nakasabit sa pako ang kanyang mga ginamit na damit. Naroon ang sampayan sa kuwarto na puno ng mga nilabhang damit. Si Pepe ang naglalaba ng mga iyon.

Umupo silang lahat sa plastik na banig. Doon initrega ni Pepe ang mga ipon niya sa loob ng tatlong buwan. Sa itaas ng munting aparador ay nakahelera ang mga sardinas at salmon.

Sa pinto ay naroon ang kalan-uling, dalawang kaldero at isang munting kawali.

Napaluha si Tara sa awa sa asawa. Iyon ang munting daigdig ni Pepe, ang ulirang ama at butihing kabiyak ni Tara.

"Mabuti na lamang at dumating kayo. Miss na miss ko kayo. Uupa tayo ng malaking kuwarto na malapit sa eskuwelahan."

Natatandaan ni Tara na kahit mahirap si Pepe ay ito ang pinili niya sa kanyang mga manliligaw. Ang dahilan? Maganda ang breeding ni Pepe na ginawa ng kanyang inang maestra. Ang kanilang pagsasama ay sagana sa dasal ng mag-asawa.

Limutin, Gunitain ang Nagdaan.

by Bella Angeles Abangan

Always remember to forget,

The things that made you sad,

But never forget remembering,

The things that made you glad,

Always remember to forget

The friends that proved untrue.

But don’t forget to remember

Those that have stuck by you.

Always remember to forget

The troubles that passed away.

But never forget to remember

The blessings that come each day.

Ang sumulat ng tula ay hindi nagpakilala. Sinasabing may dapat tayong kalimutan pagkatapos nating patawarin ang nagkasala sa atin. Ang mapapait na gunita ay dapat nating limutin. Ngunit may mga dapat tayong tandaan ang mga tumulong at nagbigay sa atin ng kasiyahan.

Ito ay nangyayari sa mgkaibigan. Madaling makalimot ang mga taong natulungan natin.

Narito ang istorya ng magkaibigan na mula sa mababang paaralan ay nagtutulungan. Sina Maricel at Edith ay magkapitbahay.

Noong magtatapos na sila sa elementarya ay nagkasakit ng dengue fever si Edith. Malubha ang tama at may tatlong linggo siya sa ospital.

Araw-araw ay ipinapadala ni Maricel ang kanilang mga leksyon sa araw na iyon. Idinadaan ito sa bahay nina Edith. Dinadala ito ng kanyang anak.

Nang kumuha ng final exam si Edith ay mataas ang kayang mga marka. Nakasama sa graduation si Edith. Si Maricel ay wala sa honor roll ngunit si Edith ay napasama.

Lumuwas na sa Maynila ang pamilya ni Edith.

Nakatapos ng Business Management si Edith. Mataas ang kanyang katungkulan sa kompanyang kanyang pinasukan.

Samantala, si Maricel ay hindi na nagpatuloy sa pag-aaral. Tinulungan niya ang kanyang ina sa pagtitinda sa palengke.

Noong araw na iyon ay nagplano si Roy at Edith ng kanilang kasal. Naroon na lahat ng kanilang plano pati araw kung kailan gaganapin.

Habang nagpupulong ang dalawa ay narinig nila ang isang tawag sa telepono. Malubha si Maricel. Ulila na si Maricel at isang pinsan ang nag-aalaga sa bahay.

Malayo rin ang Malolos, Bulacan. Sakay ng kotse sina Roy at Edith na natungo sa Malolos, Bulacan. Hindi nila dapat kalimutan ang utang na loob ni Edith kay Maricel.

Binalot ng magnobyo ang maysakit sa isang blanket. Kalong ni Edith ang kaibigang may dengue. Dinala nila ito sa pribadong kuwarto sa isang malaking ospital.

Noon ay ayaw nang mabuhay ni Maricel ngunit dahil hindi siya nalimutan ng kanyang kaibigan ay ibig pa niyang mabuhay.

Lumilingon si Edith pagka’t minsan ay natulungan siya ni Maricel noong magtatapos na sila sa mababang paaralan. Ang dasal ni Maricel ay tinugon ng Panginoon.

Magpababa ang itaas

by Bella Angeles Abangan

Do not consider yourself to have made any spiritual progress unless you account yourself the least of all men. God walks with the humble. He reveals himself to the lowly. He gives understanding to the little ones. He discloses meaning to pure minds. Hides His grace from the curious and the proud.

Ang sumulat ng tula sa itaas ay si Thomas Kempis, ang awtor ng Imitation of Christ.

Sinasabi sa talata na mamahalin ng Panginoon ang mga taong nagpapakababa. Itataas Niya tulad ng kanyang sermon sa bundok, na nakapaloob sa Beatitudes.

Ang mga taong papalo ay hindi Niya pagkakalooban ng grasya.

Narito ang isang istorya tungkol sa isang lolo na nakikitira sa isa sa mga anak.

Nagpulong ang lima niyang mga anak na may mga asawa na umikot ang kanilang ama sa bahay ng kanyang limang anak.

Hindi malaman ng matanda kung bakit pinalilipat siya tuwing darating ang unang Linggo ng buwan. Ang tanong niya sa sarili:

"Pinagsasawaan na ba ako?"

Mahal na mahal ni Lolo Tomas ang kanyang mga apo. Ang mga apong malapit sa kanya ay lagi niyang kinakausap.

May mga apo ang matanda na mga dalaga at binata na. May mga apo siyang nasa elementarya at haiskul. May mga apo siya na hindi siya pinapansin lalo na ang mga matatandang apo.

Pagkaraan ng ilang buwan ay unti-unting nalalaman ng matanda ang mga pag-uugali ng kanyang limang anak.

Sa kasuutan ni Lolo Tomas ay maaawa ang bawat makakita. Luma at puro sulsi. Bago magpalit ng damit ay inaabot ng tatlong araw. Hindi isinasabay ng limang anak sa pagkain ang kanilang ama.

Ang ginagawa ng ama ay nagpapahuli upang hindi siya mapahiya.

May apo si Lolo Tomas na pagkabait-bait sa kanya. Siya ay si Cynthia, nasa Grade III ito. Ang sampung taong bata ay si Lolo Tomas agad ang hinahanap pagdating galing eskwela. Siya ang naghahain sa bilog na mesang maliit. Sumasalo si Cynthia sa kanyang Lolo.

Hiniling ni Cynthia sa kanyang ama na maging permanente ang kanyang Lolo sa kanilang bahay. Doon niya itinira ang kanyang Lolo sa kanyang munting kuwarto. Ibinigay niya ang kanyang kabinet ng mga damit sa kanyang Lolo.

Si Cynthia ay panganay sa tatlong anak ni Benjie, bunsong anak ng matanda. Ang ina ni Cynthia ay isang maestra. Siya ang nagturo kay Cynthia na maglingkod sa matanda.
Ang alawans ni Cynthia ang ginagamit niya sa pambili ng cough syrup kapag inuubo ang matanda.

Bumili rin si Cynthia ng panghilot sa matanda. Ang gusto nito ay Vicks Vapor Rub.
Si Cynthia rin ang nagbibigay ng merienda sa matanda. Noong dalhin sa ospital si Lolo Tomas ay dinala niya ang isang plastic envelope na puno ng papeles.

At nang mamatay si Lolo Tomas ay nakasulat sa kanyang huling habilin na ginawa ng pinsan niyang abogado na si Cynthia lamang ang magmamana ng kanyang pera na umabot sa limang milyon sa bangko.

Ito ay pinagbilhan ng kanyang mga ari-arian na namana sa kanyang mga magulang noong araw pa.

Dumating ang pinsan ni Lolo Tomas na dala ang plastic envelope. Nakapaloob doon ang magandang kapalaran ni Cynthia, ang tanging apo na nagmahal sa matanda.

It Might Be You...

It Might Be You

Time...
I've been passing time watching trains go by,
All of my life...
Lying on the sand, watching seabirds fly
Wishing there would be
Someone waiting home for me...

Chorus:

Something's telling me it might be you
It's telling me it might be you...
All of my life...

Looking back as lovers go walking past...
All of my life...
Wondering how they met and what makes it last
If I found the place
Would I recognize the face?

Chorus:
Something's telling me it might be you
It's telling me it might be you...
All of my life...

Bridge:
So many quiet walks to take
So many dreams to wake
And we've so much love to make
I think we're gonna need some time
maybe all we need is time...
And it's telling me it might be you
All of my life...

I've been saving love songs and lullabies
And there’s so much more
No one's ever heard before...

Chorus:
Something's telling me it might be you
It's telling me it might be you...
All of my life...

(3x's)
Maybe it's you...
Maybe it's you...
I’ve been waiting for all of my life


Ikaw
Regine Velasquez

Ikaw ang bigay ng Maykapal
Tugon sa aking dasal
Upang sa lahat ng panahon
Bawat pagkakataon
ang ibigin ko'y ikaw

Ikaw ang tanglaw sa 'king mundo
Kabiyak nitong puso ko
Wala ni kahati mang saglit
Na sa iyo'y may paplit
Ngayo't kailanma'y ikaw

Ang lahat ng aking galaw
Ang sanhi ay ikaw
Kung may bukas mang tinatanaw
Dahil may isang ikaw
Kulang ang magpakailan pa man

Upang bawat sandali ay...
Upang muli't muli ay...
Ang mahalin ay...
Ikaw



Somewhere Down The Road
by Barry Manilow

We had the right love
At the wrong time
Guess I always knew inside
I wouldn't have you for a long time

Those dreams of yours
Are shining on distant shores
And if they're calling you away
I have no right to make you stay

But somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours will come to see
That you belong with me

Sometimes goodbyes are not forever
It doesn't matter if you're gone
I still believe in us together
I understand more than you think I can
You have to go out on your own
So you can find your way back home
and somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours will come to see
That you belong with me


Letting go is just another way to say
I'll always love you so

We had the right love
At the wrong time
Maybe we've only just begun
Maybe the best is yet to come

Cause somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours will come to see
That you belong with me


That's What Friends Are For

Dionne Warwick:
And I never thought I'd feel this way
And as far as I'm concerned
I'm glad I got the chance to say
That I do believe I love you


And if
I should ever go away
Well then close your eyes and try
To feel the way we do today
And then if you can remember

Keep smiling
Keep shining
Knowing you can always count on me
For sure
That's what friends are for
For good times and bad times
I'll be on your side for ever more
That's what friends are for

Stevie Wonder:
[ Harmonica Instrumental ]
Well you came and opened me
And now there's so much more I see
And so by the way I thank you

Elton John:
Oh and then
For the times when we're apart
Well just close your eyes and know
These words are coming from my heart
And then if you can remember

Stevie Wonder:
Keep smiling
Keep shining
Knowing you can always count on me
For sure
That's what friends are for

In good times
In bad times
I'll be on your side for ever more
Oh that's what friends are for

Gladys Knight:
Keep smiling
Keep shining
Knowing you can always count on me
For sure
That's what friends are for

For good times
And bad times
I'll be on your side for ever more
That's what friends are for

Elton John:
Keep Smiling
Keep Shining
Knowing you can always count on me
Oh for sure
Cause I'll tell you that's what friends are for
For good times and bad times
I'll be on your side for ever more

Dionne Warwick:
That's what friends are for
On me for sure
Count on me for sure
Count on me for sure
That's what friends are for
Keep smiling
Keep shining


A FRIEND
Keno


I've still been searching
And long have I waited
For someone to like me as me
To laugh with
To cry with
To be just beside with
A friend that's who I need

To fight with
Make up with
To know that you need them
Believing that they need you, too
To walk hand in hand with
To argue to talk with
A friend that's who I need

And even though
I make mistakes
And never do anything right
A smile, a hug
Can change all that
And everything will be alright

Someone who'll share all my dreams and ambitions
Someone who'll love me as me
I need this person
Someone to rely on
A friend that's who I need

A friend that's who I need


I WILL BE HERE

Tomorrow morning when you wake up
And the sun does not appear
Ah ha-a-ah I, I will be here
If in the dark we lose sight of love
Hold my hand and have no fear
'Cause ah ha-a-ah I, I will be here

Chorus 1:
I will be here
When you feel like being quiet
When you need to speak your mind
I will listen
And I will be here
When the laughter turns to crying
Through the winning, losing and trying
We'll be together
'Cause I will be here

Tomorrow morning if you wake up
And the future is unclear
Ah ha-a-ah I, I'll be here

As sure as seasons are made for change
Our lifetimes are made for years
So ah ha-a-ah I, I will be here

Chorus 2:
I will be here
You can cry on my shoulder
When the mirror tells us we're older
I will hold you
And I will be here
To watch you grow in beauty
And tell you all the things you are to me
I will be here

Bridge:
I will be true to the promise I have made
To you and to the one who gave you to me
Ooh ooh ooh
Ah ha-a-ah I, I will be here

Coda:
And just as sure as seasons are made for change
Our lifetimes are made for years
' So ah ha-a-ah I, & ha-I will be here
We'll be together forever
'Coz I will be here
I will be here

--------------------------------------------------------------------------------

Moon River

"Moon river, wider than a mile,
I'm crossing you in style someday,
Oh, dream maker, you heartbreaker,
Wherever you're goin',
I'm goin' your way

Two drifters, off to see the world,
There's such a lot of world to see,
We're after the same rainbow's end
Waitin' round the bend
My Huckleberry friend,
Moon river and me."

PAGLISAN
COLOR IT RED
I

Kung ang buhay ay isang umagang nakangiti
At ikaw ay ang lupang sinusuyo ng bituin
Di mo man silip ang langit
Di mo man silip
Ito’y nandirito pa rin.

Chorus:
Kung ang lahat ay may katapusan
Itong paglalakbay ay makakarating din sa paroroonan
At sa iyong paglisan ang tanging pabaon ko
Ay pag-ibig

II

sa pagbuhos ng ulan, sa haplos ng hangin
alaala mo ay nakaukit sa pisngi ng langit
(di man umihip ang hangin) ahhh, (di man umihip
ika’y nandirito pa rin)

REPEAT CHORUS EXCEPT LAST WORD

Ay pag-ibig (2x)
Ahh…ohh..ahh

Paano limutin pait ng lumipas?

"Some people have the unfortunate habit of brooding over their past lives, castigating themselves for their shortcomings and mistakes, until their whole vision is turned backward instead of forward. They see everything in a distorted light because they are looking only on the shadow side. The longer their unfortunate picture which has caused trouble remains in the mind the more thoroughly it becomes imbedded there and the more difficult it is to remove it."

Ang talata sa itaas tungkol sa paglimot sa mapait na nakaraan ay sinulat ni Dr. Signey M. Bremer.

Ang kanyang payo ay dapat limutin pagka’t ito ang magpapasira ng ating buhay. Lagi na lamang nakatuon ang ating pag-iisip sa nakaraan at hindi sa ngayon at sa darating.

Ito ang kanyang mungkahi:

"Nothing else will so quickly drive away worry as the habit of cheerfulness, of making the best of things, of refusing to see the ugly side of it.

Narito ang isang istorya na maaaring may alam na rin tayo.

Nalagay sa lahat halos ng mga pahayagan ang pandaigdig na balita at larawan ng isang batang babae, siyam na taong Vietnamese.

Ang batang babae ay tumatakbo, may apoy ang kanyang damit at sumisigaw sa sakit at takot.

Ang dahilan? Binomba ng eroplanong Ameri-kano ang baryo ng Trang Bang sa Vietnam.

Pinangalanan ang larawang ito ng ganito: "Vietnam Wartime Photo"

Nang makita ni Officer John Plummer ang nakakikilabot na larawan ay hindi na siya makatulog.

Dumaan ang mga taon na bigo si John sa lahat ng kanyang mga ginagawa.

Siya ang nag-utos sa mga bomber na nasa eroplano na bombahin ng chemical explosion ang baryo ng batang babae na iyon – si Kim Phuc.

Nalaman niya na marami ang namatay na mga bata at matatanda ngunit ang larawang iyon ang pinakamatindi sa lahat.

Sinubukan ni John na makalimot sa pamama-gitan ng alak at babae ngunit wala ring nangyari.

At sa wakas ay lumapit si John sa Panginoon. Pagkatapos ng dalawampung taon sa nangyaring iyon ay humingi siya ng tawad sa Diyos. Naging mabuti siyang Kristiyano.

Pagkaraan ng dalawampu’t-anim na taon mula nang mangyari iyon ay ipinasya ni John na hanapin si Kim Phuc. Nais niyang makita at humingi ng patawad.

Nalathala sa peryodiko sa Amerika na dadalaw si Kim, 33 taong gulang at si John ay 49 noon. Natagpuan niya sa wakas ang Kano.

Nagpakilala si John kay Kim. Nagyakap nang mahigpit ang dalawa. Sayang at walang photo-grapher noon. Kapwa luhaan ang kanilang mga mata.

Ito ang sinabi ni John:

"I am just so sorry….I am just so sorry…."

Ito ang sagot ni Kim:

"It’s all right… I forgive….I forgive…"



Buti, susi sa kapayapaan

If you are busy being kind,
Before you knew it, you would find
You soon forget to think it was true
That someone was unkind to you.
If you were busy being glad,
And cheering people who are sad,
Although your heart might ache a bit,
You will soon forget to notice it.
If you are busy being good,
And doing just the best you could,
You would not have time to blame someone
Who is doing the best he can.
If you were busy being true.
If you be so busy you will forget,
The blunders of the folk you have met.

Ang tula sa itaas ay sinulat ni Rebecca Foresman. Sang-ayon kay Rebecca kapag tayo ay abala sa pagiging matulungin, masaya, mabait, at makatotohanan ay malilimutan natin ang lahat ng kasamaan na nakapaligid sa atin.

Narito ang istorya ng magkapatid na maykaya dahil natanggap na nila ang pamana ng kanilang mga magulang na sumakabilang buhay na.

Si Divina ay nagretiro na sa pagtuturo. Lalo siyang naging abala sa kanyang mga gawaing ispirituwal at pagtulong sa mahihirap.

Tulad ni Divina, si Dulce ay matandang dalaga rin. Ipinagbili niyang lahat ang mga tinanggap niyang mana. Lahat ito ay nasa probinsya. Naninirahan si Dulce sa Maynila.

Isang araw ay biglang dumating si Dulce sa probinsiya. Gulat na gulat si Dulce nang makita niya na tumutulong ang kapatid sa day-care center na kanyang itinatag.

Si Divina ay nagpapasuso sa bote ng isang sanggol.

"Ate, anong nangyari sa iyo? Bakit hindi mo ibigay ang trabahong iyan sa mga kasama mo?"

"Halika, Dulce sa bahay. Bakit napaluwas ka? Anong hangin ang nagdala sa iyo rito?"

"Naku ate, lumayas nang sabay-sabay ang tatlo kong walanghiyang katulong. Mahirap kumuha sa ahensya ng magkakamag-anak. Ang natira na lang ay ang driver ko. Hindi siya makaalis pagka’t malaki ang utang niya sa akin. Dito na lang muna ako magbabakasyon."

"Aba Dulce matagal na kitang hinihintay. Ipinagdasal ko sa Diyos na sana ay magkasama tayo habang buhay.

May lumapit na isang lalaki.

"Tita Divina, hindi ko po mailabas si Clara sa ospital. Lalaki po ang aming anak."

Maraming nakita si Dulce na pagtulong ng kanyang kapatid. Bago dumilim ay kinuha ng mga ina na galing sa trabaho ang kanilang mga anak na pinaaalagaan sa araw.

"Ate dito na ako titira. Iaalay natin lahat ito sa Diyos. Siguro magiging maligaya rin ako tulad mo. Ang mga pera ko sa bangko ay ipagagawa natin ng klinika. Nalimutan mo yata na doktora ako ng mga bata."

Noong gabing iyon bago natulog si Divina ay nagpasalamat siya sa Diyos at nagising din ang kanyang kaisa-isang kapatid.

Family get together

The Happy Family.

These pictures were taken at MacDonalds Tagaytay.


With me are my husband Ed and my daughter Karen Faye. What a loving family.


Opppssssss. John Philip is missing; oh he is playing around..




Let me see... Oh there he is in white t-shirt....
















There he is in the front....















And now my turn to join the game in this b-day party.


See the beautiful lady in white. That is me. Can't you see I'm busy in this game..











That's all folks... Till next.